Yollar her zaman yürümek için değildir; bazen gölgesinde bir ağacın altında dinlenmek, bazen çimenlerin içinde uzanmak bazen sonsuz gibi gözüken bir ovayı seyretmek için bir duraktır. Durakları yaşarız ömrümüzce. Yorulduğumuzda dizlerimizden tutup eğilip nefes nefese kalarak, başımızı omuzumuzdan geriye atıp gökyüzüne dalarak, elimizle göğsümüzde o hızla çarpan kalbimize adeta yavaşla dercesine bastırarak ve en çok o duraklarda dinginleşerek.. İnsan iradesinin dışındaki iki önemli duraktır doğum ve ölüm. Nerede nasıl doğacağımızı seçemediğimiz gibi nerede ve nasıl öleceğimizi de seçemeyiz. Fakat onun arasındaki bütün yaşanmışları insan kader döngüsü diyerek geçiştirse de aslında seçimlerimiz ve sonuçlarıdır. Mustafa Şahin hayatını hep güzelliklerden yana şekillendirmeye çalışmıştı. İşi, eşi, biricik dünyalar güzeli kızı ile, dağlara, yeşile ve maviye olan tutkusuyla… Orman gezen, dağ tırmanan, doğayı içinde yaşayan insan bilmez mi hiç ölümün ne kadar yakın olduğunu ve son olmadığını. Gözlerimizin önünde, dökülen yapraklar, ayaklarımız altında ezilen minnacık karıncalar, bedeniyle yavrularını beslemek için kendini hiçe sayan anne örümcek hepsi ve daha fazlası aslında o içimizi soğutan ölümün kokusudur. Fakat ertesi bahar dirilen ağaçlar, kokular saçan yapraklar, bir yerine on doğan o börtü böcekler de bize dirilişin ve uyanışın müjdecisidir. Bunları bilirdi Mustafa abi. Çünkü gördü, duydu, kokladı, teninde hissetti.

Mustafa abi nasıl esileceğini biliyordu, sert eserse dallarını kırmaktan korktuğu için insanların, sıkıntıları niyetine kurumuş yaprakları ağaçlardan düşürecek kadar esip ferahlatırdı. Çok yakıp kavurmayan, ama soğuktan da el ayak dondurmayacak kadar doğardı güneş misal bulutların arasından. Yağmuru bereketliydi gönlünün, sel misal olup toprağı yerinden kaydırmazdı. Gölgesinde dinlenebileceğin, bilgeliğinde huzurla sırtını dayayabileceğin kadim bir çınar misaliydi. Sevenlerini bir mağara misal içinde saklar onları doludan, borandan muhafaza ederdi. Ailesi ve dost çevresi bir değildi ikiydi.. İkincisi işte o huyunu suyunu mayasında taşıdığı çok sevdiği doğaydı. Mustafa abi küçültülmüş kainat dediğimiz insanın en güzel en naif örneklerinden birisiydi. Gitti ama uzaklara değil. Sesi dağların yankısında, varlığı ise rüzgarlarla ormanda.. Biz baktığımız ve gördüğümüz her güzellikte, yürürken, tırmanırken onu göreceğiz.

Onu ailem dediği yemyeşil ve masmavi ve bembeyaz ve kahverengi olan her yer yaşatacak. Çünkü doğa vefalıdır; unutmaz..

Güle güle Mustafa abi. Yolun açık olsun, yolculuğun bol yeşilli, ışıklı ve huzurlu olsun. Varacağın yer cennet bahçelerinin en güzel köşelerinden biri olsun..

(Çok sevdiği biricik eşine ve dünyalar güzeli kızına sabırlar diliyoruz.)